استقبال (شعر)یکی از آرایه‌های ادبی در ادبیات فارسی که در شعر کاربرد دارد استقبال می‌باشد، که در لغت به معنی «روی آوردن» و «به پیشواز رفتن» و در علم بدیع به معنای آن است که شاعر از شعر دیگران سرمشق بگیرد. ۱ - معنای اصطلاحیاستقبال در اصطلاح علم بدیع آن است که گوینده، شعری را از شاعری دیگر سرمشق خود قرار دهد و قافیه و وزن سروده وی را در سروده خود به‌کار گیرد و ممکن است در موضوع نیز از وی پیروی کند، مانند قصیده «جغد جنگ» به مطلع: فغان ز جغد جنگ و مرغوای او •••• کـــه تا ابد بریــده بــاد نای او که ملک‌الشعراء بهار آن را به استقبال قصیده‌ای از منوچهری دامغانی به مطلع: فغـان ز‌ایــن بین و وای او •••• که در نوا فکندمان نوای او سروده است. استقبال در ادب فارسی سابقه دیرین و رواج بسیار دارد و آن را «اقتفاء»، «اقتداء»، «تتبع» و «نظیره‌گوئی» نیز خوانده‌اند. [۱]
سعادت، اسماعیل، دانشنامه زبان و ادب فارسی، تهران، سازمان انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چاپ اول، ۱۳۸۴، ج۱، ص۳۷۴.
۲ - پانویس
۳ - منبعسایت پژوهه، برگرفته از مقاله «استقبال»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۷/۰۷/۱۸. |